Een huis wordt een thuis

Kees nam de aanwezigen in hoog tempo mee vanaf de allereerste plaggenhut langs architectuur door de eeuwen tot de bouwkunst nu. In Nederland ging en gaat het om bouwen op natte bewegende grond. Allereerst hout en schuine daken, voor mee bewegen en goede afwatering. “Zolang er rivieren komen maken ze ook land”, door beheersing van de rivieren wordt het hoogteverschil tussen water en bouwen echter steeds groter. Waterbeheer krijgt zo weer een andere dimensie. Maar al sinds ongeveer het jaar 1100 is er georganiseerde aandacht voor waterbeheer, Nederland heeft ervaring. Stadsbranden en de her-ontdekking van klei (sinds de Romeinen) maakten dat nederzettingen, dorpen en steden werden met “bakstenen” huizen. De instroom van mensen, door de jaren heen, leidde tot verkrotting en armoede. De woningwet moest daar een einde aan maken. Na informatie over de grote bewegingen rondom wonen nam Kees de aanwezigen mee langs bouwstijlen door de tijd. Van de Hollandse Renaissance via de terugkeer van het Classicisme naar de verschillende Hollandse scholen. Waarvan de Amsterdamse school wellicht het bekendst is. Kees tipte nog de invloed van budget op wonen aan. In de sloppen van de Jordaan in Amsterdam gingen grotere gezinnen kleiner wonen. Ook de wederopbouw na de 2^e Wereldoorlog kenmerkte zich door eenvoud door geld- en materiaal gebrek. Het provinciehuis in Arnhem is een typisch voorbeeld hiervan. Met weinig geld veel doen. Aan de hand van fotovoorbeelden vertelde Kees tenslotte over zijn werk en zijn motto en motivatie daarbij. “Kijk niet alleen naar objectieve functionaliteit van een gebouw maar juist ook naar stijl, licht, ruimte, omgeving, zo wordt een huis een thuis.”